Falaise is in de eerste plaats een droom. De droom van een ruimte waar mensen en dieren zich vrij bewegen, opduiken, verdwijnen en zich verenigen zoals zij willen : paard, vogels, acrobaten en slenteraars. De droom van een groep zonder motto, met voor iedereen verborgen hoeken en tussenverdiepingen, onopvallende en geheime doorgangen waardoor men kan ontsnappen. Om al glijdend, vliegend, vallend, zingend weer terug te keren naar deze groep zoals men terugkeert naar zijn basis om zijn individualiteit op te laden, te laten groeien ...

Door kleine ceremonies te maken volgens je hart, door samen te dansen zonder zich zorgen te maken over de barrière van de soort, door elkaar te vangen, door elkaar te dragen in een gemeenschappelijke hartslag. Om dan, in de polarisende energie van een ritueel, plots daar terecht te komen.

Daar op de klif, op dat duizelingwekkende punt waar de laatste limiet opduikt, waardoor de mens zich onderscheidt van andere levende wezens en waar zo weinig nodig is om dezelfde bezieling te overtreffen, te doen verdwijnen.

Falaise is een epos van innerlijke territoria, een prachtige visuele compositie. Het maakt de zijwegen die het verheffen naar de grootste gedichten vrij voor het circus, de dans en de zang.